koude douche

Hallo jongens en meisjes,

het was echt beter en mooier dan ik me had kunnen voorstellen. De blarenpijn en moeite ben ik al vergeten. Dit is echt de meest fantastische race die je kunt bedenken (lof aan Red Bull) en baal dat ik er zo snel uit ben. Ik beloof het, volgende keer kom ik sterker, beter voorbereid en zonder blaarproblemen aan de start!

Donderdag in de vroege ochtend liep ik met een grote smile de berg op. Er was harde fohnwind voorspeld (154km/uur gemeten) en moest in de vroege ochtend nog de vlucht maken voordat de wind zou opsteken. Het leek rustig en kalm, maar om 7.00 uur draaide de wind al lichtjes van alle kanten. Toen het even goed stond ben ik direct gestart, en kreeg hem hard in de rug, zodat ik met volle snelheid op het lager gelegen bergpad knalde (op mijn linker enkel).
Nog vol adrenaline en de ibuprofen (voor de blaren) voelde ik niets en ben weer gestart en hoog op de zuidelijke kam van de Marmolada geland (45graden helling, losse stenen). Mijn vleugeltip was in de boom gekomen. Ik ben in de boom geklommen om hem eruit te halen en vervolgens met Hugo, Thomas en Andy de weg omhoog begonnen. Mijn enkel begon te zwellen, maar ik wilde er niet van weten. De tocht omhoog werd steeds zwaarder en moest op een been en armkracht omhoog. Ik zag al op tegen de afdaling en had helaas geen oog meer voor al die schoonheid om me heen. De tocht naar benden was echt verschrikkelijk, het ging stapje voor stapje. De anderhalf uur zou voor mij zeker het dubbele worden. Hugo stond me gelukkig bij. Ik verloor snel veel energie en wilde alleen maar slapen. Ik gunde mijzelf die rust, maar het werkte averechts. Ik kreeg het op 2700m ontzettend koud in de zon en stormachtige wind, de bal op mijn enkel verstijfde helemaal.
Na een barre tocht met Hugo en een runner van de X-alps kwamen we net voor zonsondergang bij de berghut aan. Voor mij werd het onvermijdelijke langzaam duideijk, de race is waarschijnlijk over. De kleine hoop dat het mee zou vallen en er iets aan de zwelling gedaan kon worden, werd in het ziekenhuis weggenomen.
Inmiddels is gebleken dat de drain (draadjes die ik door mijn blaren heb gestoken) tot een zwelling van de gehele voet heeft geleid. Zo moet je het dus niet doen, bij een tweede bezoek aan het ziekenhuis hebben ze de blaren eruit gesneden en de zwelling lijkt nu stabiel. Hopelijk geen verdere infectie van de voet.
Ze hebben de telefoons en gps-en afgenomen, we zijn nu echt uit de race en voelt als een klap in het gezicht. Maar de zin naar revance is onverminderd sterk. Ik zit net als jullie achter de pc te kijken hoe die jongens over de Alpen racen. Ik ga kijken of ik hier en daar nog iets kan opsteken van de route en een collega x-alper kan helpen in de lucht (zolang ik maar niet hoef te lopen....)

Bij deze wil ik iedereen bedanken voor hun steunbetuigingen, sponsorgelden en materiaal, niet te vergeten mijn geweldige supporter Hugo en vriendin Carla. Heeeeeel erg bedankt!!!!! Ik hoop dat ik het over twee jaar weer kan doen, maar dan tot Monaco :-)

groeten,
Ronny